the Pats

This couple just makes me more feel giddy about getting married. you can tell by this pre nup video shown how lovely they are and how can they make a perfect couple. Love is just in the air and couldn't deny the fact that indeed the aura is full of love. i hope to find my own Pats ❤ 

month of basketball.

Okay, not that i am hyping these two basketball leagues but everyone knows from my household, friends down to ignored species i can think of, they know what kind of passion i have on basketball. playing, watching, reading, surfing and even idolizing players on this sports makes me complete as human being, this without the exaggeration part. wow! it gives me a sense of joy every time i watched them. sarap ng feeling! since i was in high school and being a part of our school women's varsity team i have committed my full attention into it. it was actually an accidental try-out for me. i just want to try it since i wanna skip C.A.T back then. just imagine me getting stuck with C.A.T., that means getting all the sun rays getting to my fair skin, thanks but no thanks i got into the line up, hehehe! and the rest is history.. from that day on, i have loved, lived basketball. im thinking of making a blog soon about my varsity stint (naks! kala mo professional!) but that might not be possible since i have to post my pictures wearing those 'puruntong shorts' waah! *playdead* and this..... makes my segway on my post today. this month of April-May is all about BASKETBALL! yep! that's both on local and international scene of  Philippine Basketball Association (PBA) and National Basketball Association (NBA). for both leagues they are currently on trending topics on social networking  sites. its because, PBA now is having its Commisioners Cup Finals best of 7 and on the other hand NBA has just started their playoff season. and this means more money and revenues not just the the league itself but also the people outside because of the great demand there is a great increase on the demographic side of business. peak season of different markets which is in line with basketball. there is a certain rise of attention on media, entertainment and even advertising this is because they take the advantage of the uproar interest of people with undying love on basketball (count me on that one!) we have bars, basketball collectibles, even the famous here in Pinas, 'ending', pustahan with our friends, officemates (you have to admit it guys coz I am *wink*) and of course special mention the 'scalpers' hehe! and this simply means ME getting this stat of "DNDBSB" - "Do Not Disturb, Busy Sa Basketball" hahaha! 

 PBA- Bmeg vs Talk N Text

NBA Playoffs 

Words of the Lourde.

Along Edsa you will notice a big billboard of a dude with fake abs and some of you might began to ask 'who the hell is this guy?? he is not derek ramsay or another belo endorser hunk. well i know him! thats Lourd!! Lourd de Veyra. i dont know him personally but i know the guy on journalism/media perspective side since i am a frustrated journalist *scratching my head* i have a list of people who is into media that i consider a good example to the youth. dont expect me to put in Soliven or Beltran per se but my list is more of within my age group. to name a few i have Patricia Evangelista, Atom Araullo, Jessica Zafra and Ramon Bautista and this guy! Lourd is helluva one! he might not be one of the geniuses we can consider but i hate serious stuffs. you dont need a robot lecturing you this and that with such a serious note. yes i take things seriously but man, you gotta put some essence on it, a bit of humor because that's what the viewers and listeners gets hooked up to. okay so who is Lourd de Veyra?? he first got my attention with his sarcastic replies on tweets of some random people. but when you read his replies, he is sarcastically and awkwardly correct. little did i know that he was the front man of the band Radioactive Sago Project, tv personality, famous blogger and got a lot of recognition for being a great writer he is. you may find him "mayabang", because i did the first time i saw him on tv and that after learning and me realizing that im hooked with his works. he might not have the charisma of a matinee idol but this guy has brains. sabi nga nila, "aanhin mo ang laman kung sabaw naman" undoubtedly one of the most opinionated being and yet has an intellectual mind of this generation. he will tell you more of his life from this full excerpt of his commencement speech for the graduating class of of Mass Communication in Unibersidad ng Pilipinas. Yes, you heard it right, UP lang naman pare! Wow!! Astig ka Lourd! Trust me guys, you will learn a lot from his speech. there's a lot of humor on this one but hey, its the humor reality. advice should be taken seriously because its true. Here it is... the Words of the Lourde

"Ang tunay na lalake, walang abs" - Lourd

(Below is the speech of Lourd de Veyra which he delivered on April 22, 2012, Sunday before the 2012 batch of the University of the Philippines College of Mass Communication)

First time akong makaka-attend ng graduation ng college. Kahit sarili kong graduation ay hindi ako nakadalo. Nung panahon ko ay hindi ako naka-martsa sa entablado. Hindi rin ako naka-graduate on time.

Seven years after ko pa nakuha ang diploma ko, pero hindi na ako nag-martsa. Parang nakakahiya na. Kaya hanggang ngayon, ay masamang-masama ang loob ng aking ina dahil hindi kami nagkaroon ng Kodak moments. Pero wala nang Kodak ngayon. Kaya sinama ko na lang siya dito. Ayaw niyang maniwala na ako ang graduation speaker ng UP Mass Com.

Habang nagma-martsa sa PICC ang mga miyembro ng UST Arts and Letters batch 1995, kaming tatlo ng best friends ko ay naglalasing, nagdadalamhati na masisira na ang buhay namin.

Marami salamat sa imbitasyon. Kahit sa ‘min sa TV5 ay parang ayaw nilang maniwala.

“Bakit ikaw?” Yan din ang tanong ko. Busy siguro si Boy Abunda. Sabagay uso naman yata ang mga patawang graduation speech. Si Will Ferrell at si Sacha Baron Cohen ay inimbatahan ng Harvard nung 2003. Alam ko ang naiimbitahan sa ganito ay yung mga middle-age na may mga mahalaga nang naiambag sa lipunan at sa mass media— bukod sa pag-endorse ng isang brand ng alak at pagkakaroon ng billboard sa Edsa na may pekeng abs. Hindi rin naman masyadong nagkakalayo ang mga edad natin.

Para sa inyong lahat: walang sisihan. At para sa lahat ng mga aktibista dito, sana ay patapusin niyo muna akong magsalita bago kayo umakyat dito at magwagayway ng banderang “Serve the People” (Tingnan natin kung makakapag-serve the people pa rin kayo habang nagsusulat ng dialogue sa telenovela ni Aljur Albrenica sa susunod na taon).

Maraming salamat ulit.

Hindi ko sigurado kung ano ang gusto kong sabihin.

Pero bago ang lahat, gusto ko munang gayahin si Miriam Defensor Santiago na hihirit muna ng pickup line bago mag-speech, lalo na dito sa UP. “Yelo ka ba? Para kasi ang sarap mong ipukpok sa pader eh.”

Marami sa inyo ang magtatrabaho sa mass media. Marami rin sa inyo ang papasok sa gobyerno. Malamang marami rin ang ibebenta ang kaluluwa sa advertising at gagawa ng mga kopya tungkol sa shampoo at fried chicken. Ilan sa inyo ay mangingibang bansa. May porsyento na mananatiling tambay. Ang ilan naman ay magkakaroon ng scandal video at tuluyang masisira ang buhay.

Hindi ko na siguro kailangang sabihin kung gaano kayo kapalad na mapabilang sa henerasyon. Nabubuhay kayo sa mundo na wala ka nang karapatang maging tanga, maging mangmang. Dapat may maglabas ng ganyang slogan sa advertising, “BAWAL MAGING TANGA.” Nagtatampisaw tayo sa baha ng impormasyon.

Pero hindi pa rin maiiwasan na may magtanong sa Twitter kung ano daw ang capital ng Pakistan. Kung may Internet connection ka, you could have saved yourself the humiliation of being called stupid and instead make GMG: “Google mo, gago!”

Pero ito ang problema. Iba ang impormasyon sa karunungan — ganap na talino at dunong.

Hindi lahat ng may impormasyon ay may talino. Ang impormasyon ay phone number ni Coco Martin. Pero ang karunungan ay si Coco Martin mismo. Siya at ang kanyang katawan. Yaaa-meeee.

Sa mundong umaapaw sa datos, wala na tayong excuse maging mangmang. Pero kahit si Christopher Lao ay ganap na abogado ngayon, he was still not informed. Minsan, sa pagnanais nating makakuha ng impormasyon, nakakalimutan natin ang talino, ay ang may saysay.

Eksampol na lang nito ang panonood ng concert habang nagvi-video ng performance.

Para kang tanga: ilang oras kang nakahawak sa cellphone mo, nakataas ang kamay, at sa proseso ay nalimutan mo ang dapat mong pakay: ang mag-enjoy sa konsyerto.

Ang hinaharap nating hamon ay kung paano humubog ng saysay mula sa bundok-bundok ng impormasyong ito. Uulitin ko. Napakapalad ninyo.

Kung alam niyo lang. Kung alam niyo lang kung paano ang buhay kolehiyo namin noon. Ngayon halos lahat na bahay ay may computer at Internet connection. Dati umaarkila pa kami ng computer—kung hindi sa Cubao, sa Pasay— para lang makagamit ng sinaunang Microsoft Word. Ang thesis ko pa ay sinulat sa electric typewriter.

Twenty years ago, on exactly this month, ay tinatiyaga ko ang maglakad sa ilalim ng init ng araw para manghiram lang ng libro sa Thomas Jefferson Library at British Council.  Ngayon, ang kailangan niyo lang gawin ay “GMG.”

Twenty years ago, pauso pa lang ang grunge, at kinailangan pa naming bumiyahe papuntang Pasay para manghiram lang ng cassette tapes. Ngayon, GMG lang at…. Download. Ni hindi mo na kelangang lumabas ng bahay.

Huwag niyo sanang sayangin ang swerte. But speaking of swerte….

Tumigil na akong maniwala sa pagpaplano ng buhay.

Corny mang pakinggan, mas naniniwala ako sa tadhana. Kung totoo na talino at galing ang sekreto sa tagumpay, dapat wala ako dito ngayon. Hindi ako ang pinakamahusay na manunulat sa aming kolehiyo. At higit na mas marami ang mas magaling mag-isip kesa sa akin.

May paborito akong kasabihan mula sa idolo kong nobelistang si Kurt Vonnegut. “Unannounced changes in life’s itinerary are like dancing lessons from God.” Napakagandang ideya. Napaka-akmang metapora. Dancing lesson.

Sa dancing lesson, wala kang ibang pwedeng gawin kundi sumunod. Pag hinila ka dito, sunod ka na lang. Pag binaba ka, bumaba ka rin. Pag hinagis ka, magpagaan ka ng katawan.

Susugan din ito ng isa pang quote mula kay Voltaire: “I refuse to believe in a God who does not know how to dance.” Ang pagsayaw ay isang ekspresyon ng ligaya, ng laro, ng kalayaan ng katawan at diwa na mayroon pa ring sistema. Pero ako mismo ay literal na hindi marunong sumayaw.

Heto ang maiksing kwento ng buhay ko.

Pagkatapos ng kolehiyo, diretso sa trabaho sa diyaryo bilang reporter at editor. Umatend ng sandamukal na writing workshops. Nagtrabaho sa isang creative writing center. Rumaket sa iba’t ibang mga magazines. Nagtayo ng banda at nag-record ng apat na albums.

Nakapagsulat ng apat na libro ng tula sa Ingles, isang aklat ng essays, at isang nobela. Naka-tsamba ng ilang writing awards along the way. Tatlong taong gumagawa ng mga maiiksing dokumentaryo at video opinion pieces para sa TV5.  Kaya heto ako ngayon, weather presentor ng Aksyon prime news.

Weather? Ang labo no? Hindi ko inakala na mag-a-ala Amado Pineda o Ernie Baron o Kuya Kim ako.

By the way, kahapon ang record ng pinakamainit na temperatura sa Metro Manila sa taong ito. 35.9 degrees Celsius. Dahil pa rin yan sa ridge of high pressure area na umiiral diyan sa Hilagang Luzon.

Nung ako’y nasa elementarya pa, akala ko magiging pintor ako. Kung hindi pintor, sundalo. Nung high school naman, gusto kong maging gitarista. Pero gusto ni Erpat… abugado.

At hanggang ngayon, feeling ng tatay ko ay hindi ako ganap na matagumpay dahil walang “A-T-T-Y” sa simula ng pangalan ko. Hindi ko naman inakala na gusto ko palang magsulat.

At hindi ko rin namang inakalang marunong pala ako magsulat hanggang second-year college. Late bloomer ako pagdating sa panitikan. Nagtrabaho ako sa diyaryo ng anim na taon. Naging editor ng magazine ng mahaba-haba ring panahon. Sino bang mag-aakalang lalabas ako sa telebisyon?

Ngayon, may tatlo akong programa: ang Aksyon (kung saan ako nagwe-weather), ang talk show na Wasak sa Aksyon TV 41 (dito iniinterbyu namin lahat, mula kay Rico J. Puno hanggang kay Gringo Honasan), at ang Word of the Lourd.

Napasok ako sa TV taong 2009, nang tawagan ako ni Patrick Paez, isa sa mga bosing ng News and Public Affairs department ng singko— noong mga panahong nagdarahop pa ang istasyon (Oo, naranasan kong magtulak ng isang bulok na Toyota Revo na walang umasikaso ng baterya). Inalok niya ako ng isang segment sa late-night programang The Evening News. Bahala daw ako kung ano ang gusto kong gawin.

“Ano nga ba ang gusto kong gawin?” tanong ko sa sarili. Eh ang kaunting nalalaman ko sa TV production ay limitado lamang sa music video. Paano kaya kung makagawa ng paraan na pagsamahin ang elemento ng MTV at ang satirikong panulat?

Dito na pinanganak ang Word of the Lourd. Medyo blasphemous; wala na akong ibang maisip na title. Ninais nitong talakayin mga paksang hindi pinag-uusapan ng “seryosong” media.

Pero sa loob lamang ng tatlo hanggang apat na minuto. Hindi kailangang sundin ang mga kumbensyon ng isang mainstream report—dahil hindi naman siyang obhektibong pag-uulat.

Walang resource speaker o case study na iinterbyuhin, dahil, bakit pa? Ang mga unang paksa ay tungkol sa pagkakaroon ng abs, ang pagkahumaling ng Pinoy sa pagpapaputi ng kutis, at ang hygiene ng mga Pinoy. Di nagtagal, ang nunal ni Gloria hanggang buhok ni Noynoy, at tumagal hanggang sa pagka-macho ni Papa Piolo at ang tili ni Midas Marquez.

Kung hindi mainit na political issue, isang paksang may kinalaman sa kultura’t kasaysayan— gaya na lang ng balahurang asal sa social media, relihiyon, pagdura, pag-utot, mga mababantot na apelyido, Rizal trivia at iba pang mga historical tsismis, etc.

Hindi ko alam kung bakit siya hit. Pero dito ngayon pumapasok ang pagkaka-pareho namin nila Justin Bieber at Charice Pempengco.

Pero dito naman ako nagpapasalamat sa Internet, lalo na sa Youtube.

Hindi ko sigurado kung ano ang gusto kong sabihin.

Pero bago ang lahat, gusto ko munang gayahin si Miriam Defensor Santiago na hihirit muna ng pickup line bago mag-speech, lalo na dito sa UP. “Yelo ka ba? Para kasi ang sarap mong ipukpok sa pader eh.”

Marami sa inyo ang magtatrabaho sa mass media. Marami rin sa inyo ang papasok sa gobyerno. Malamang marami rin ang ibebenta ang kaluluwa sa advertising at gagawa ng mga kopya tungkol sa shampoo at fried chicken. Ilan sa inyo ay mangingibang bansa. May porsyento na mananatiling tambay. Ang ilan naman ay magkakaroon ng scandal video at tuluyang masisira ang buhay.

Hindi ko na siguro kailangang sabihin kung gaano kayo kapalad na mapabilang sa henerasyon. Nabubuhay kayo sa mundo na wala ka nang karapatang maging tanga, maging mangmang. Dapat may maglabas ng ganyang slogan sa advertising, “BAWAL MAGING TANGA.” Nagtatampisaw tayo sa baha ng impormasyon.

Pero hindi pa rin maiiwasan na may magtanong sa Twitter kung ano daw ang capital ng Pakistan. Kung may Internet connection ka, you could have saved yourself the humiliation of being called stupid and instead make GMG: “Google mo, gago!”

Pero ito ang problema. Iba ang impormasyon sa karunungan — ganap na talino at dunong.

Hindi lahat ng may impormasyon ay may talino. Ang impormasyon ay phone number ni Coco Martin. Pero ang karunungan ay si Coco Martin mismo. Siya at ang kanyang katawan. Yaaa-meeee.

Sa mundong umaapaw sa datos, wala na tayong excuse maging mangmang. Pero kahit si Christopher Lao ay ganap na abogado ngayon, he was still not informed. Minsan, sa pagnanais nating makakuha ng impormasyon, nakakalimutan natin ang talino, ay ang may saysay.

Eksampol na lang nito ang panonood ng concert habang nagvi-video ng performance.

Para kang tanga: ilang oras kang nakahawak sa cellphone mo, nakataas ang kamay, at sa proseso ay nalimutan mo ang dapat mong pakay: ang mag-enjoy sa konsyerto.

Ang hinaharap nating hamon ay kung paano humubog ng saysay mula sa bundok-bundok ng impormasyong ito. Uulitin ko. Napakapalad ninyo.

Kung alam niyo lang. Kung alam niyo lang kung paano ang buhay kolehiyo namin noon. Ngayon halos lahat na bahay ay may computer at Internet connection. Dati umaarkila pa kami ng computer—kung hindi sa Cubao, sa Pasay— para lang makagamit ng sinaunang Microsoft Word. Ang thesis ko pa ay sinulat sa electric typewriter.

Twenty years ago, on exactly this month, ay tinatiyaga ko ang maglakad sa ilalim ng init ng araw para manghiram lang ng libro sa Thomas Jefferson Library at British Council.  Ngayon, ang kailangan niyo lang gawin ay “GMG.”

Twenty years ago, pauso pa lang ang grunge, at kinailangan pa naming bumiyahe papuntang Pasay para manghiram lang ng cassette tapes. Ngayon, GMG lang at…. Download. Ni hindi mo na kelangang lumabas ng bahay.

Huwag niyo sanang sayangin ang swerte. But speaking of swerte….

Tumigil na akong maniwala sa pagpaplano ng buhay.

Corny mang pakinggan, mas naniniwala ako sa tadhana. Kung totoo na talino at galing ang sekreto sa tagumpay, dapat wala ako dito ngayon. Hindi ako ang pinakamahusay na manunulat sa aming kolehiyo. At higit na mas marami ang mas magaling mag-isip kesa sa akin.

May paborito akong kasabihan mula sa idolo kong nobelistang si Kurt Vonnegut. “Unannounced changes in life’s itinerary are like dancing lessons from God.” Napakagandang ideya. Napaka-akmang metapora. Dancing lesson.

Sa dancing lesson, wala kang ibang pwedeng gawin kundi sumunod. Pag hinila ka dito, sunod ka na lang. Pag binaba ka, bumaba ka rin. Pag hinagis ka, magpagaan ka ng katawan.

Susugan din ito ng isa pang quote mula kay Voltaire: “I refuse to believe in a God who does not know how to dance.” Ang pagsayaw ay isang ekspresyon ng ligaya, ng laro, ng kalayaan ng katawan at diwa na mayroon pa ring sistema. Pero ako mismo ay literal na hindi marunong sumayaw.

Heto ang maiksing kwento ng buhay ko.

Pagkatapos ng kolehiyo, diretso sa trabaho sa diyaryo bilang reporter at editor. Umatend ng sandamukal na writing workshops. Nagtrabaho sa isang creative writing center. Rumaket sa iba’t ibang mga magazines. Nagtayo ng banda at nag-record ng apat na albums.

Nakapagsulat ng apat na libro ng tula sa Ingles, isang aklat ng essays, at isang nobela. Naka-tsamba ng ilang writing awards along the way. Tatlong taong gumagawa ng mga maiiksing dokumentaryo at video opinion pieces para sa TV5.  Kaya heto ako ngayon, weather presentor ng Aksyon prime news.

Weather? Ang labo no? Hindi ko inakala na mag-a-ala Amado Pineda o Ernie Baron o Kuya Kim ako.

By the way, kahapon ang record ng pinakamainit na temperatura sa Metro Manila sa taong ito. 35.9 degrees Celsius. Dahil pa rin yan sa ridge of high pressure area na umiiral diyan sa Hilagang Luzon.

Nung ako’y nasa elementarya pa, akala ko magiging pintor ako. Kung hindi pintor, sundalo. Nung high school naman, gusto kong maging gitarista. Pero gusto ni Erpat… abugado.

At hanggang ngayon, feeling ng tatay ko ay hindi ako ganap na matagumpay dahil walang “A-T-T-Y” sa simula ng pangalan ko. Hindi ko naman inakala na gusto ko palang magsulat.

At hindi ko rin namang inakalang marunong pala ako magsulat hanggang second-year college. Late bloomer ako pagdating sa panitikan. Nagtrabaho ako sa diyaryo ng anim na taon. Naging editor ng magazine ng mahaba-haba ring panahon. Sino bang mag-aakalang lalabas ako sa telebisyon?

Ngayon, may tatlo akong programa: ang Aksyon (kung saan ako nagwe-weather), ang talk show na Wasak sa Aksyon TV 41 (dito iniinterbyu namin lahat, mula kay Rico J. Puno hanggang kay Gringo Honasan), at ang Word of the Lourd.

Napasok ako sa TV taong 2009, nang tawagan ako ni Patrick Paez, isa sa mga bosing ng News and Public Affairs department ng singko— noong mga panahong nagdarahop pa ang istasyon (Oo, naranasan kong magtulak ng isang bulok na Toyota Revo na walang umasikaso ng baterya). Inalok niya ako ng isang segment sa late-night programang The Evening News. Bahala daw ako kung ano ang gusto kong gawin.

“Ano nga ba ang gusto kong gawin?” tanong ko sa sarili. Eh ang kaunting nalalaman ko sa TV production ay limitado lamang sa music video. Paano kaya kung makagawa ng paraan na pagsamahin ang elemento ng MTV at ang satirikong panulat?

Dito na pinanganak ang Word of the Lourd. Medyo blasphemous; wala na akong ibang maisip na title. Ninais nitong talakayin mga paksang hindi pinag-uusapan ng “seryosong” media.

Pero sa loob lamang ng tatlo hanggang apat na minuto. Hindi kailangang sundin ang mga kumbensyon ng isang mainstream report—dahil hindi naman siyang obhektibong pag-uulat.

Walang resource speaker o case study na iinterbyuhin, dahil, bakit pa? Ang mga unang paksa ay tungkol sa pagkakaroon ng abs, ang pagkahumaling ng Pinoy sa pagpapaputi ng kutis, at ang hygiene ng mga Pinoy. Di nagtagal, ang nunal ni Gloria hanggang buhok ni Noynoy, at tumagal hanggang sa pagka-macho ni Papa Piolo at ang tili ni Midas Marquez.

Kung hindi mainit na political issue, isang paksang may kinalaman sa kultura’t kasaysayan— gaya na lang ng balahurang asal sa social media, relihiyon, pagdura, pag-utot, mga mababantot na apelyido, Rizal trivia at iba pang mga historical tsismis, etc.

Hindi ko alam kung bakit siya hit. Pero dito ngayon pumapasok ang pagkaka-pareho namin nila Justin Bieber at Charice Pempengco.

Pero dito naman ako nagpapasalamat sa Internet, lalo na sa Youtube.

Dahil sampung tao lang yata ang nanonood ng Channel 5 noon, nagdesisyon ang isang editor na i-upload ang mga sinaunang episodes ng Word of the Lourd. Kung di dahil sa Youtube, sampung tao pa rin ang nakakapanood ngayon ng programang ito. Akala nga ng iba: sa Youtube ito unang umeere—kaya naiimbitahan ako lagi sa mga forum tungkol sa “alternative media.”

Anong alternative media pinagsasabi niyo diyan? May pera na kami ngayon. Ini-edit sa mamahaling computer ang video namin. Sosyal ang nire-rentahan naming van.

Hindi ko pa rin ang alam kung bakit siya nag-click—o kung matatawag nga itong “click” dahil mas marami pa ring views ang videos ni Petra Halimuyak at yung mga videos ng mga pagong na kumakanta.

Gayunpaman, ang swerte ko pa rin dahil sa kalayaang binigay sa akin ng mga boss na isulat ang gusto kong isulat—wag lang libelous. Nagpapasalamat din ako sa Gloria Macapagal Arroyo at Kris Aquino sa walang humpay na materyal na binibigay nila. Buti na lang at hindi ako brodkaster sa probinsiya— sa mga ganun, walang sense of humor ang mga politiko.

So, muli, sa inyong lahat, congratulations. Sana lang, wag tayo lahat matusta ng rocket ng North Korea. May dahilan kung bakit tinawag itong “commencement exercises.”

Commencement dahil magsisimula pa lang kayo sa biyahe niyo sa buhay. Kaya heto na ang payo portion.

Obvious naman: pero kailangan uling sabihin. Mahalin mo ang ginagawa mo. Huwag magtatagal sa isang trabahong hindi mo gusto? Bakit mo naman gagawin yun? Dahil sa salapi?

Darating din yan, basta buhos mo lang ang kaya mo, kesyo indie film man yan o isang artikulo tungkol sa pagkain o paglalabada.

May kwento tungkol sa isang monghe sa monasteryo. Napansin ng isang bisita na walang ginawa ang monghe na ito kundi magtrabaho sa hardin buong araw.

“Bakit daw hindi nagdadasal ang mongheng ito?” Sagot sa kanya, dahil buong isip at diwa ng mongheng ito ay nakalaan sa pagdilig at pagtabas at pagtanim sa halaman, mas taimtim pa daw ang dasal nito kesa sa mga nakaluhod sa loob ng simbahan.

Wag seryosohin ang sarili. Pero teka, kelangang klarohin ko ito. Okay lang ang serious, huwag lang solemn. Walang bagay sa mundo ang hindi napapagaan ng pagkakaroon ng sense of humor.

At pinakahuli sa lahat, matutong magtimpla ng kape. At hindi lang basta kape—dapat ito ang pinakamasarap na kape sa buong mundo. Hindi na siguro uso ngayon ang uutusan kang magtimpla ng kape ng boss mo pag ikaw ay nagsisimula pa lang.

At sigurado akong may teacher kayong nagpayo sa inyo na huwag na huwag kayong papayag na patimplahin kayo ng kape ng boss ninyo. May punto naman sila. Pero parang Karate Kid lang yan eh.

Galit na galit at takang-taka ang batang disipulong si Ralph Macchio: “Nagte-training ako ng karate, di ba? Bakit inuutusan ako ng matandang guro na maglinis ng kotse niya? Bakit niya ako inuutusang magpintura ng bakod ng bahay niya?” Sa huli, naintindihan niya rin kung bakit. Wax on. Wax off. At kung ikaw ay fan ng mga kung fu movies, ang ganitong tila-mababang pagsasanay ay pangkaraniwang arketipo. Paano ka pagtitiwalaan ng mas malaking responsibilad kung ang isang maliit na gawain ay di mo magawa nang maayos?

Okey, ituring lang na simbolo ang pagtitimpla ng kape. Kung hindi kape, malamang pabibilhin ka ng blank DVD, o may ipapahatid sa iyong papeles o P2 card.

Kung ayaw mo namang magka-boss, aba…. Madali lang yan. Andiyan naman ang You Tube. Libre naman ang magbukas ng blog (Aba, maraming kumikita diyan; lalo na pag tungkol sa pagkain— kahit hindi ka marunong magsulat).

Basta, keep it real, ika nga ng kasabihan. Minsan sa makabagong mundo, sa virtual na realidad, minsan nakakalimutan natin kung saan tayo nakatungtong, kung saan tayo kumikilos.

Bilang pangtapos, gusto kong basahin ang isang tula ni Jose F. Lacaba.

NAKATINGIN SA BITUIN

Di naman panay dilim

ang gabing walang buwan

pagkat maraming bituin

akong nakita noon,

paglakad sa lansangan

nakatingin sa bituin.

Mga hiyas sa langit

(‘ka nga) nagkikislapan,

wala ni isang pangit,

wala akong makita

paglakad sa lansangan

nakatingin sa bituin.

Di ko tuloy napansin

ang dinadaanan,

kalsadang walang ningning,

pagkat talagang abala

paglakad sa lansangan

nakatingin sa bituin.

Nasalpok ko tuloy,

nasalpok ng isang paa,

ang isang tambak ng

taeng kalabaw sa daan:

paglakad sa lansangan

nakatingin sa bituin.

Santambak na kumalat

Sa kalsada’t paa ko,

Paalala ng lupa

Na paa’y nakatapak,

Paglakad sa lansangan

Nakatingin sa bituin

Sa Batch 2012, congratulations at good luck, at sana ay huwag kayong makaapak ng tae ng kalabaw sa landas niyong tatahakin. Kung sakali man, sumayaw ka na lang.

avengers.

 "Avengers Assemble!"

walkway 2012.

I remember Good Friday of last year 2011, i had my shift it was just an ordinary day.. usual day apart from it, it was the lenten season. 12 noon and i was alone at the office, since i worked on a bpo industry and we worked on a graveyard shift, everyone has gone home except for me since i have different function at the office, working on our end of day reports blah blah. went out of the office to grab some lunch but the only decent food i can eat is the one coming from mini stop since most of the fast food is closed..i didn't buy, instead i walked from Market Market all the way down to High Street, and who am i kidding of course im not gonna splurge myself to eat at Serendra, goodluck! but there was some kind of a force that pulls me towards at Boni Hi. and mind me, it was i think the hottest day of that week and im strolling at 12 noon! wah! then i saw this big black board once you cross from Serendra to High Street, written in there "This Holy Week remember how he took our place" its a short statement but it somehow caught my full attention. i challenged myself on checking all 14 interactive stations that stood there and each station has boards that you have to reflect into the words written in there and the most crucial part is that, each stations will designate you to perform a simple task that will make you realize how Christ took our place. to cut the story short, this year of 2012, i invited some of my closest friends and share the same experience i had from last year. 

Romans 4:25 He was delivered over to death for our sins and was raised to life for our jurisdiction 

Mark 14:32 They went to a place called Gethsemane, and Jesus said to his disciples, "Sit  here while I pray."

Luke 23:24 "Father, forgive them, for they do not know what they are doing"

John 11:25-26 "I am the resurrection and the life. He who believes in me will live, even though he dies;  and whoever lives and believes in me will never die."

and to capped off the night, Walkway paved the way for us to our Jamba Juice date. Yay!! 

End of the activity they are all astounded of the beautiful experience we all had gone through. they are all looking forward of having the same drill next year. one thing i know, i may have doubts on sharing this one to them because sometimes religion is one sensitive issue that we need to be careful of, but im so glad that it somehow uplifted their spiritual view. Thank you Walkway. Thank you ChurchSimplified. 

overdue.

i have been caught up with so many things for few weeks now. i haven't even been able to scribble on my planner because of some crazy stuffs been going on. i am to post my way overdue Lenten experience which was about 2 week old story. even my Caramoan escape, took a month to post the whole survivor experience. ok now that i am back to my senses again  made a vow to myself to write at least 3-4 in a week. wah! that's my punishment for not being able to write dang! bad chinggat! i dont want that guilt feeling of skipping my passion that i love the most. not that im lazy because that would be the lamest reason i can think of. but i have to say its been manic i have been through for the last few weeks. but i am definitely back on track now. I MISS IT!!  

CARAMOAN: oriental experience

Last year I did not get to have a summer trip with my friends, didn't remember what was the reason but I think everyone were swamped with everything. so I made sure that summer of this year will be a blast. just few months back when me and my bestfriend went to Palawan. and that was a breathtaking experience, I just have so many things to talk about that trip. but this one right here, our Naga, Bicol and Caramoan trip is A-MAZING!!! it was a trip of the real survivors. me and my four closest buddies has been captivated by the places we went through. and MAN!! Caramoan is a killer!! we wanna shout with so much gladness on each islands that we hopped into. we don't mind going back and see all those scenic views and beautiful islands. we were like tourist saying "shet! ang ganda pala talaga ng Pilipinas!" often when summer breaks in, the first trip they have on mind is a tussle between Bora and Puerto Galera. il be completely honest that i haven't been to those places and oh puhlease dont ask me why! but now that ive been at Caramoan i have feeling that my next trips should always be comparable to this beautiful place. Filipinos just dont have the idea that when they try to make these trips to places which are not that familiar on some people (i admit i dont know caramoan til i got there) they will get astounded with the feeling. because i myself was surprised that we have a haven like this here in  our country. lovely!

 we got to Naga early in the morning, our first stop was to find a cheap hotel. when i say cheap it doesnt have to be that real cheap deal. but we just want a place that we can leave our bags because we will be rushing to go to Bicol, go back at night on same day and prep for early morning call time next day for our Caramoan trip. 

Albay, Bicol
one of the highlights of our Bicol trip is the Cagswa Ruins or Church, a church stood there during the 18th century but February 1, 1815, Mayon Volcano erupted and walloped the countryside including this church , nothing left but this belfry tower remained above ground.  and this tower has been the main attraction of the tourist that came over. and we were lucky that there was this woman who approached us that will be willing to take our pictures and we will just give her a tip hehehe. but we were surprised with the pictures taken because photos has a comic touch but still was able to get the back drop of the great view behind. 

"Cagsawa Ruins"

"Hanging Bridge"

famous "Sili Ice Cream"

"Mayon Volcano"

"Daraga Church"

Caramoan, Camarines Sur

Caramoan is the tip of the iceberg. our goal is to survive because expectations are set that its not gonna be easy going in there. our call time was 4am, knowing that we just slept at 2am!! What!! so that means we have to be up by 3am because we have to prep ourselves for the next day trip, well you cant really say next day trip because its more of a next hour trip coz of that 1hour sleep difference haha! ok so we got picked up by our service in our hotel then an hour drive going to Sabang port. from the port going to Caramoan is 2hrs boat ride!!! yes you heard it right! i have anticipated the worst, 2 of my friends and some of the passengers that are kids starting puking halfway of the trip and it was hard to bear because i am close of having one. it was not easy coz of its big and killer waves and for us that was the longest 2hrs we could ever be in! but when we get to Caramoan... its just so....soooo A-BEAUTIFUL!!! What a Paradise! 

our Caramoan experience is another one for the books. and this is one place that i see myself coming back for more. no doubt that reality tv show Survivor keeps on having getting to this place because of the great view and the serenity of this place. i myself, fell in love.... :))

lets take bath.

having their own bathtubs for girls i think is a kind of weakness that we all cant deny. just imagine after a long day of work or maybe a rugged maniac workout you get to jumped into your tubs  with dim lights mixed it with an Al Green or a Lenny Kravitz hit songs from your Ipod then light in your scented candles on the sides. VOILA!! i don't think you'll ever want to get up. its a kind of feeling that makes you relax your brain cells after that debate you had with your boss, after that 10km run you just had or worst, you just decided to cool off with your boyfriend and all you ever wanted is some peace. imagine the set up, bathtub will be your bestest friend!  

still the best way to partner your tub is good music and scented candles that definitely makes you go woosa all the way. why Al Green and Lenny Kravitz? Not the usual but when it comes to voice that will soothes you entirely, these are the first names that popped into my head. start your playlist with Green's 'Lets Stay Together' and Kravitz 'Again' and favorite of mine 'It Aint Over til Its Over' again CLASSIC GENRE!! 

matching your playlist with scented candles (just be careful that when you light these, no linen near it or else!) i guess its safe to say you can light at least 8-10 candles. brownout lang ang peg?!? hahaha! and when you all got this covered, you have all the right in the world to make senti and go emo the whole night. save the scrub and body wash. bathtub is taking charge on ya.